Iedereen met een beetje levensjaren kent de smaak van Elixir d’Anvers van op de obligate nieuwjaarsbezoekjes  bij ooms en tantes, waar we als jonge kerels al knipogend een glaasje toegeschoven kregen.

Anderen denken dan weer aan Elixir d'Anvers als middeltje tegen allerlei kwaaltjes zoals maagpijn of buikpijn en natuurlijk aan Elixir d'Anvers als "het" middel tegen kolieken bij paarden.

Hier wordt Elixir d’Anvers ten tonele gevoerd als een komisch volavondstuk gekruid met een dubbele bodem waarbij de eenzaamheid centraal staat. Maar ook incest en pedofilie worden lichtjes aangeraakt.

Ondanks deze zwaarbeladen thema's blijft het stuk amusant en licht verteerbaar.

Het hoofdpersonage is sinds vele jaren weduwe en verliest nu zelf ook de zin om verder te leven. Iedereen wil immers oud worden maar niemand wil het zijn. Zij neemt op haar manier afscheid van haar omgeving en hoopt weldra weer bij haar overleden echtgenoot te vertoeven. Zij dwaalt verschillende keren naadloos van het heden naar het verleden waar haar vader en haar jeugdvriendin een belangrijke rol spelen. De oorlog en de koeien die vader in de kelder verstopt had voor de Duitsers maken het verhaal vrolijk en zetten de toeschouwer op het puntje van zijn stoel. De grappige commentaren en de verwarde reactie raken ook vaak de messcherpe waarheid: Oud worden is steeds een stukje afgeven.